ตั้งแต่ฉันจำความได้
ตอนฉันอยู่ในวัยเด็กฉันจะติดพ่อมากกว่าแม่ พ่อไปไหนฉันจะร้องตามตลอด ทุกเย็นฉันและพ่อจะนั่งรถเล่นจนทำให้ฉันเกิดความสนิทสนมกับพ่อมาก
แต่เมื่อโตขึ้นมา เนื่องด้วยฉันต้องไปเรียนโรงเรียนในตัวเมืองซึ่งทำให้ไม่ค่อยสนิทกับพ่อเหมือนเคยแล้ว
ไม่ค่อยได้คุยโทรศัพท์ ไม่ค่อยได้นั่งพูดคุยปรึกษาเหมือนก่อน
นั่นเพราะฉันเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นและเมื่อมีปัญหาอะไรก็เลือกที่จะปรึกษาแม่หรือเพื่อนมากกว่าแทนที่จะเป็นพ่อที่สนิทมาตั้งแต่วันเด็ก
แต่ฉันก็ยังรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วง ความปรารถนาดี
ความคิดถึงจากพ่อถึงจะมีระยะห่างกันแล้วก็ตาม
เมื่อฉันโตขึ้นพ่อก็เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนคือจะคอยถามเรื่องฉันผ่านแม่
มากกว่าที่จะโทรศัพท์มาถามไถ่จากฉัน
พ่อจะเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงความรักเหมือนแต่ก่อน แต่จะคอยเป็นกำลังใจ
คอยห่วงฉันห่างๆจนบางทัฉันแอบรู้สึกน้อยใจคิดว่าพ่อไม่รักฉัน
แต่นั่นมันเป็นความคิดเพียงชั่วขณะ เพราะพ่อก็ยังทำกับข้าวที่ฉันชอบ
ชอบพาครอบครัวไปเที่ยวในที่ๆลูกๆอยากไป
ชอบที่จะให้ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาที่บ้านแล้วร่วมกันทำกิจกรรมกัน
ฉันยอมรับว่าฉันเองก็เป็นคนขี้อายไม่กล้าแม้เข้าไปกราบพ่อ
ไม่กล้าบอกรักบอกถึงความรู้สึกเป็นห่วงพ่อเหมือนที่พ่อเองก็ไม่กล้าแสดงกับฉัน
แต่วันนี้ฉันจะขอบอกความรู้สึกทั้งหมดให้พ่อและเป็นตัวแทนลูกๆอีกหลายๆคนที่ไม่กล้าบอกว่า
" ฉันรักพ่อมาก
ขอให้คุณพระศรีรัตนตรัยช่วยคุ้มครองพ่อ ขอให้พ่อมีสุขภาพแข็งแรง
อายุยืนและอยู่เป็นที่รักของลูกและครอบครัวอย่างนี้ตลอดไป
แล้วลูกคนนี้จะทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จอย่างที่พ่อหวังไว้และลูกจะกลับไปดูแลพ่อ
"